Αντιμετώπιση Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ)
Ο R. Barkley ορίζει τη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής – υπερκινητικότητας ως μια αναπτυξιακή διαταραχή της αυτορύθμισης, η οποία χαρακτηρίζετε από προβλήματα στη χρονική διάρκεια διατήρησης της προσοχής, στον έλεγχο της παρόρμησης και στα επίπεδα κινητικής δραστηριότητας (Barkley, 1995).
Τα παιδιά με ΔΕΠΥ παρουσιάζουν δυσκολία στην διατήρηση της προσοχής και στον έλεγχο των παρορμήσεων, υπερβολική δραστηριότητα, δυσκολία στην υπακοή σε κανόνες ή οδηγίες, υπερβολική ποικιλομορφία στις αντιδράσεις σε διάφορες καταστάσεις, κυρίως κατά τη διάρκεια κάποιας εργασίας.
Τα βασικά χαρακτηριστικά της ΔΕΠΥ περιλαμβάνουν:
- Eξασθενημένη αναστολή αντίδρασης
- Aδύναμο έλεγχο παρορμήσεων
- Yπερκινητικότητα ή λανθασμένα ρυθμισμένη δραστηριότητα ως προς τις απαιτήσεις μιας κατάστασης
- Φτωχή εστίαση της προσοχής ή επιμονή στην προσπάθεια εκτέλεσης ενός έργου.
Επιπλέον, τα παιδιά με ΔΕΠΥ εμφανίζουν:
- Δυσκολία στη μνήμη εργασίας
- Καθυστερημένη ανάπτυξη του εσωτερικού λόγου και του συστήματος ακολουθίας κανόνων
- Δυσκολίες στην ρύθμιση των συναισθημάτων, των κινήτρων και της διέγερσης,
- Μειωμένη ικανότητα επίλυσης προβλημάτων
- Μεγαλύτερες από το φυσιολογικό μεταπτώσεις στην απόδοσή τους σε ένα έργο ή σε μια δουλειά.
ΔΕΠ-Υ και Συμβουλευτική γονέων
Ο όρος “διαταραχή ελλειμματικής προσοχής / υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ)” αναφέρεται σε παιδιά και ενήλικες, που αντιμετωπίζουν σοβαρές συμπεριφορικές και γνωστικές δυσκολίες σε σημαντικούς τομείς , όπως στις διαπροσωπικές σχέσεις, στο σχολείο.
Η στήριξη και ενδυνάμωση των γονέων μέσω της συμβουλευτικής, είναι λοιπόν καθοριστικής σημασίας. Οι παρεμβάσεις βασίζονται στα δυνατά στοιχεία και τις ανάγκες τις οικογένειας.
Με τη βοήθεια της συμβουλευτικής οι γονείς μαθαίνουν μέσω της ενδυνάμωσης νέους θετικούς τρόπους εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος και πρόσβαση σε εξωτερικές πήγες υποστήριξης όπως η κοινότητα.
Συνοψίζοντας βασικοί στόχοι της συμβουλευτικής είναι:
1. Να βοηθήσει τους γονείς να αποδεχτούν τα προβλήματα του παιδιού.
2. Να ξεπεράσουν τα συναισθήματα ενοχής που νιώθουν αδικαιολόγητα.
3. Να αφήσουν το παιδί να κάνει πράγματα που κάνουν άλλα παιδιά.
4. Να έχουν ρεαλιστικές προσδοκίες από τα παιδιά τους.
