Η μέθοδος αυτή ξεκίνησε από μία διάλεξη του Rudolf Steiner (Αυστριακού φιλοσόφου και παιδαγωγού στις αρχές του 20ου αιώνα) με τίτλο «Βάδιση-Ομιλία-Σκέψη) , η οποία αποτελεί και το αντικείμενο της Béatriz Padovan. Σ’αυτήν τη διάλεξη ο Rudolf Steiner περιγράφει τα τρία στάδια των τριών πρώτων χρόνων της ανθρώπινης ζωής, ως απαραίτητα, αναφερόμενος κυρίως στη μεταξύ τους σχέση. Το στάδιο του «Βαδίσματος» προετοιμάζει το στάδιο της «Ομιλίας», το οποίο με τη σειρά του προετοιμάζει το στάδιο της «Σκέψης».

 

Η κυρία Padovan, συνειδητοποίησε ότι με την παραδοσιακή ορθοφωνία, επανεκπαιδεύει τις δυσκολίες της γλώσσας, μέσω της εφαρμογής σχετικών ασκήσεων που πραγματοποιεί με τη γλώσσα. Αν και αυτή η μέθοδος βελτιώνει κάποιες δυσλειτουργίες, πολλές άλλες είναι πιθανόν να επιμένουν, σαν να γιατρεύεται μόνο το σύμπτωμα χωρίς να «αγγίζεται» η αιτία. Αποφάσισε, επομένως, να δώσει βάση στο στάδιο που προηγείται του λόγου σύμφωνα με το RudolfSteiner: την εκμάθηση του βαδίσματος.

Η κυρία Padovan, εστίασε κυρίως στις εργασίες που πραγματοποιήθηκαν τη δεκαετία του ’50 από τον TempleFay, Αμερικάνου νευροχειρούργου. Ο TempleFay έκανε το γύρο του κόσμου με μια κάμερα, προκειμένου να παρατηρήσει τις διαφορετικές φάσεις της εκμάθησης του βαδίσματος, σε παιδιά διαφορετικής καταγωγής. Παρατήρησε λοιπόν ότι τα «φυσιολογικά» παιδιά περνούν από τα ίδια στάδια εξέλιξης και παρουσιάζουν τις ίδιες στερεότυπες κινήσεις, κατά τη διάρκεια αυτής της εξέλιξης. Ο TempleFay εξήγησε αυτή τη διαδοχή των βασικών κινήσεων συνδέοντάς τες με την ιδέα της «Νευρολογικής Οργάνωσης».

Στην εποχή του ο TempleFay έφερε στην επιφάνεια μια καινούργια ιδέα πάνω στη Νευρολογική Οργάνωση, η οποία συνδέεται με την ανάπτυξη των κινήσεων του μικρού παιδιού. Περιέγραψε το πώς ξεκινώντας από την «οριζόντια θέση του σώματος και καταλήγοντας στην κάθετη στάση, που έχει το βάδισμα ενός ενήλικα, το παιδί περνάει από διάφορα στάδια όπως είναι το «ρολάρισμα», το «αρκούδισμα» και το «μπουσούλημα». Κατά τη γνώμη του, αυτό, είναι η επανάληψη των συγκεκριμένων στερεότυπων κινήσεων, κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων ζωής, οι οποίες εγγράφουν με διαρκή τρόπο, ένα μεγάλο μέρος των συναπτικών συνδέσεων που χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια όλης της ζωής του ατόμου.

 

Σήμερα χάρη στις ερευνητικές μελέτες, γνωρίζουμε ότι το νευρικό μας σύστημα, δε δημιουργείται ολοκληρωμένα κατά τη γέννηση. Ακόμα κι αν όλοι σχεδόν οι νευρώνες είναι παρόντες, οι συνάψεις τους μένουν ανολοκλήρωτες και είναι στενά συνδεδεμένες με τα αισθητηριακά, κινητικά και συναισθηματικά ερεθίσματα κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων ζωής.

Η κυρία Padovan, μετά τις παρατηρήσεις του TempleFay, πρότεινε την επαναδόμηση (επανάληψη) όλων των βασικών κινήσεων (συμπεριλαμβανομένων και αυτών που παρατίθενται παραπάνω), μέσα σε μόνο μία συνεδρία. Κατά τη διάρκεια αυτής της επαναδόμησης (επανάληψης) των σωματικών κινήσεων, προσθέτει τον «καρπό» των δικών της ερευνών (βλ. Ιστορικό) πάνω στη νευρολειτουργική ωρίμανση των λειτουργιών του στόματος: για να μιλήσουμε χρειαζόμαστε τις ίδιες νευρικές λειτουργίες και τους ίδιους μύες, με αυτούς που αναπνέουμε και τρώμε. Σύμφωνα με την ίδια, το στάδιο «Ομιλία» βελτιώνεται εξίσου από την επαναδόμηση (επανάληψη) των βασικών κινήσεων που συνδέονται με τις λειτουργίες του στόματος, δηλαδή: την αναπνοή, τη μάσηση, το θηλασμό και την κατάποση. Οι περισσότερες από αυτές τις λειτουργίες είναι εξίσου γνωστές όσο και οι προγλωσσικές λειτουργίες.

 

Η κάθε συνεδρία ολοκληρώνεται με μια επαναδόμηση (επανάληψη) των βασικών κινήσεων που συνδέονται με την αντίστοιχη ανάπτυξη των λειτουργιών των ματιών και των χεριών. Η κ. Padovan συμπληρώνει ακόμα ένα απαραίτητο συνθετικό της Μεθόδου: το ρυθμό.

Ο ρυθμός αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι τόσο κατά τη διάρκεια της θεραπευτικής διαδικασίας όσο και στην καθημερινότητα. Έτσι η εκτέλεση κάθε κίνησης γίνεται στο ρυθμό διαφόρων ποιημάτων, που λέει ο θεραπευτής. 

Συνοπτικά η Νευρολειτουργική Αναδιοργάνωση, αποτελεί μια θεραπευτική προσέγγιση που βασίζεται στην ιδέα της Νευρολογικής Οργάνωσης. Η παραπάνω ιδέα είναι σημαντική γιατί για να πούμε ότι έχουμε αναδιοργανώσει το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα, θα πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε τη διαδικασία ωρίμανσής του. Η Μέθοδος σέβεται επομένως τη διαδοχική ανθρώπινη ανάπτυξη (οντογένεση) αφού αυτή η νευροεξελικτική σειρά ξανασυναντάται σε κάθε συνεδρία της θεραπείας. Ενεργοποιεί με φυσικό τρόπο το γενετικό δυναμικό του Κ.Ν.Σ., πράγμα το οποίο συμβάλλει στο να το καταστήσει πιο αποτελεσματικό και περισσότερο οργανωμένο. Η αρχή είναι απλή αλλά καθίσταται αποτελεσματική αφού η επανάληψη, ο ρυθμός και η περιοδικότητα των κινήσεων έχουν ως αποτέλεσμα να ενεργοποιήσουν το φαινόμενο της «νευρωνικής πλαστικότητας». 

Οι πρόσφατες έρευνες πάνω στη νευρωνική πλαστικότητα και στην ικανότητα του Κ.Ν.Σ. να αναπτύσσεται ξεκινώντας από την κινητική λειτουργία, επιβεβαιώνουν την αρχή της θεραπείας. 
Πρωτοπόροι της εξέλιξης, όπως ο Jean Piaget, (Ελβετός ψυχολόγος, ιδρυτής της γενετικής επιστημολογίας), είναι της άποψης ότι η ανάπτυξη των ανώτερων λειτουργιών του νευρικού συστήματος εξαρτώνται από τις κινητικές λειτουργίες.